Przejdź do treści

Raporty

Analiza wpływu na budżet leczenia nieswoistych chorób zapalnych jelit

Poszerzenie kryteriów włączenia do programów lekowych B.32 i B.55 oraz ich wpływ na budżet płatnika publicznego
Pod redakcją Grażyny Rydzewskiej
Publikacja: Kraków 2024
Pełny tekst publikacji

Opracowanie stanowi kontynuację raportu przygotowanego w 2021 r. przez stowarzyszenie CEESTAHC pod patronatem Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii.

Nieswoiste choroby zapalne jelit (w skrócie NChZJ) to choroby o podłożu autoimmunologicznym. Obejmują chorobę Leśniowskiego-Crohna (ChLC) oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG). Niezmiennie stanowią one ważny, narastający problem medyczny i wiążą się z konsekwencjami społecznymi i ekonomicznymi. Najnowsze polskie dane epidemiologiczne opracowane na podstawie danych Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) wskazują na zwiększającą się chorobowość obu tych schorzeń. do góry

Analiza wpływu na budżet leczenia nieswoistych chorób zapalnych jelit

Proponowane zmiany w zapisach programów lekowychB.32 i B.55 oraz ich wpływ na budżet płatnika publicznego
Pod redakcją Grażyny Rydzewskiej
Publikacja: Kraków 2021
Pełny tekst publikacji

Nieswoiste choroby zapalne jelit (NChZJ), obejmujące chorobę Leśniowskiego-Crohna (ChLC) oraz wrzodziejące zapalenie jelita grubego (WZJG), stanowią ważny, narastający problem medyczny i wiążą się z konsekwencjami społecznymi i ekonomicznymi. NChZJ występują na całym świecie, jednak największa zachorowalność dotyczy rozwiniętych krajów Europy Zachodniej, Ameryki Północnej i Australii. Początek objawów tych chorób przypada w większości przypadków na okres produkcyjny, chociaż zachorowanie może nastąpić również w okresie dzieciństwa, a także w wieku podeszłym. NChZJ występują u ok. 3 mln ludzi w Europie. W Polsce liczba chorych jest szacowana na kilkadziesiąt tys. osób i gwałtownie wzrasta w ostatnich latach. Choroby te charakteryzują się przewlekłym, nawrotowym przebiegiem i w znaczący sposób wpływają na jakość życia pacjentów oraz ich zdrowie psychiczne i fizyczne. Ogólne złe samopoczucie oraz bolesne objawy choroby, szczególnie w przypadku niewłaściwego leczenia, wpływają negatywnie na codzienne funkcjonowanie chorych, ograniczając uczestniczenie w życiu rodzinnym, zawodowym czy społecznym. do góry

Analiza wpływu na budżet zmian w opisie programu lekowego B.44 - leczenie astmy ciężkiej

Wpływ zniesienia ograniczeń możliwości leczenia w programie lekowym na budżet płatnika publicznego
Pod redakcją Kariny Jahnz-Różyk
Publikacja: Kraków 2021
Pełny tekst publikacji

Astma jest jednym z największych wyzwań klinicznych i systemowych w zakresie opieki zdrowotnej i społecznej ze względu na jej powszechność oraz przebieg schorzenia.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO, ang. World Health Organization) liczba chorych na astmę na świecie to około 300 mln osób, a w 2025 roku liczba ta ma wzrosnąć do 400 mln osób. Szacuje się, że w Polsce około 6% dorosłych osób choruje na astmę, przy czym u około 70% chorych astma nie jest prawidłowo rozpoznana. Ministerstwo Zdrowia oszacowało, że w 2019 roku chorowało na astmę 2,17 mln Polaków. do góry

Leczenie chorób zapalnych stawów w Polsce

Wpływ zniesienia ograniczeń czasu leczenia oraz optymalizacji dawkowania w programach lekowych na budżet płatnika publicznego
Autorzy: Marcin Stajszczyk, Magdalena Władysiuk, Jakub Rutkowski
Publikacja: Kraków 2020
Pełny tekst publikacji

Choroby zapalne stawów stanowią istotny problem zdrowotny i społeczny. Zbyt późno i niewłaściwie leczone prowadzą do upośledzenia sprawności i kalectwa oraz wykluczenia społecznego, w tym zawodowego.

Należą do nich min. reumatoidalne zapalenie stawów, młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, łuszczycowe zapalenie stawów oraz nieradiograficzna postać spondyloatropatii osiowej i obwodowej. Początek objawów tych chorób przypada w większości przypadków na okres produkcyjny. Łączna liczba pacjentów z chorobami zapalnymi stawów w Polsce może sięgać ok. 1 mln.

Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) to najczęstsza przewlekła reumatyczna choroba zapalna. Częstość występowania RZS w Polsce została oszacowana na 0,9% w populacji ogólnej (95% CI: 0,6–1,2%), co oznacza, że liczba pacjentów wynosi ok. 345 700 (liczba ludności na koniec 2018 r. wynosiła 38 411 tys.), przy czym u kobiet jest to 1,06%, a u mężczyzn – 0,74%. Pacjenci z RZS żyją kilka lat krócej w porównaniu do populacji ogólnej, głównie z powodu powikłań współistniejących chorób sercowo-naczyniowych. Liczba nowych zachorowań z powodu młodzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów (MIZS) w Polsce wynosi ok. 5–6,5 na 100 tys. dzieci rocznie. Łuszczycowe zapalenie stawów jest przewlekłą chorobą zapalną najczęściej współistniejącą z łuszczycą. Początek choroby przypada zwykle na okres pomiędzy 20. a 50. r.ż. ŁZS dotyczy ok. 5–30% chorych z łuszczycą, których jest w Polsce ok. 750 tys. Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK) należące do grupy spondyloartropatii zapalnych (SpA), to przewlekła, postępująca choroba zapalna, która nie leczona prowadzi do stopniowego zesztywnienia stawów krzyżowo-biodrowych i kręgosłupa. Liczba pacjentów w Polsce szacowana jest na ok. 150 tys. Nieradiograficzna postać spondyloatropatii (nrSpA) może wg różnych badań dotyczyć od 0,1% do 0,5% populacji, a nawet zgodnie z badaniami przeprowadzonymi w Stanach Zjednoczonych ok. 1%, co czyni ją równie częstą jak RZS. U ok. 10% pacjentów z rozpoznaniem nrSpA w ciągu 2 lat rozwija się ZZSK, a w ciągu 10 lat aż u 60%. do góry

Program badań przesiewowych w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu C

Realizowany w systemie podstawowej opieki zdrowotnej
Autorzy: Magdalena Władysiuk, Magdalena Monica, Anita Stożek-Tutro, Renata Zuchnicka, Iwona Żerda
Publikacja: Kraków 2019
Pełny tekst publikacji

Raport powstał pod auspicjami Grupy Roboczej Polskiego Towarzystwa Epidemiologów i Lekarzy Chorób Zakaźnych (PTEiLChZ).

Zakażenie wirusem HCV (Hepatitis C Virus), które jest przyczyną wirusowego zapalenia wątroby typu C (WZW C) stanowi istotny problem w Polsce z punktu widzenia epidemiologicznego i zdrowotnego z uwagi na fakt, iż zakażenie zwykle przebiega bezobjawowo przez wiele lat, aż do momentu wystąpienia zaawansowanych zmian zapalno-martwiczych wątroby, a nieświadomi własnej infekcji chorzy mogą być źródłem nowych zakażeń.

Mimo iż w ostatnich latach opracowano skuteczne i bezpieczne terapie przeciwwirusowe, które aktualnie w Polsce finansowane są ze środków publicznych, chorobowość wynikająca z zakażenia HCV nie została wystarczająco opanowana. Główną przyczyną tego zjawiska jest nadal niska wykrywalność zakażeń. Szacuje się, iż blisko 80% polskich zainfekowanych nie jest świadomych swojego zakażenia, pomimo pojawiających się akcji przesiewowych [1]. Aktualnie brak jest nadal systemowego i ogólnokrajowego programu pod kątem badań przesiewowych w kierunku zakażenia HCV w Polsce. Dodatkowo, czynnikiem sprzyjającym rozprzestrzenianiu zakażenia HCV, jest zbyt wolno rosnący poziom wiedzy w społeczeństwie dotyczący HCV oraz jego dróg zakażenia.

W niniejszym dokumencie dokonano gruntownej oceny zasadności wdrożenia krajowego programu badań przesiewowych pod względem kryteriów refundacyjnych dla świadczeń zdrowotnych w Polsce. W szczególności skupiono się na omówieniu dowodów naukowych dotyczących skuteczności wykonywania badań przesiewowych, przeglądzie wytycznych praktyki klinicznej oraz określeniu roli lekarza POZ w wykrywaniu zakażenia HCV, na podstawie badań przeprowadzonych w krajach europejskich oraz w USA. Ze względu na brak jakichkolwiek analiz opłacalności wprowadzenia programu badań przesiewowych w kierunku HCV do koszyka świadczeń POZ, przeprowadzono szczegółową analizę efektywności kosztowej i omówiono potencjalne ograniczenia systemowe wprowadzenia takiego rozwiązania wraz z propozycjami strategii umożliwiających zmniejszenie tych ograniczeń. do góry

WZW typu C. Konieczność zmian w organizacji systemu ochrony zdrowia

Wersja 1.0
Autorzy: Robert Plisko, Magdalena Kulik-Sztorc, Grzegorz Niesyczyński, Kinga Fiałek, Piotr Wojciechowski
Publikacja: Kraków 2017
Pełny tekst publikacji

Prace nad raportem współfinansowane były z grantu przekazanego przez firmę AbbVie. Zakażenie HCV (Hepatitis C Virus) i będące jego konsekwencją wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW typu C) stanowią narastający problemem z punktu widzenia zdrowotności społeczeństwa. W krajach rozwiniętych liczba zgonów spowodowanych HCV zaczęła obecnie przekraczać liczbę zgonów będących skutkiem infekcji HBV czy HIV. W Polsce zapadalność na WZW typu C gwałtownie wzrosła od lat 90-tych i jest już ok. dwukrotnie wyższa w porównaniu z WZW typu B oraz HIV. Rośnie także umieralność z powodu powikłań WZW typu C. Jest ona obecnie dwukrotnie wyższa od umieralności w konsekwencji zakażenia HIV i czterokrotnie wyższa od umieralności powodowanej WZW typu B. Ze względu na to, że nie została jak dotąd opracowana szczepionka przeciwko HCV, konieczne jest podejmowanie działań mających na celu powstrzymanie jego rozprzestrzeniania. Powinny one polegać na szerokim dostępie do testowania w kierunku HCV, umożliwiającym wczesne wykrycie oraz diagnostykę jak największej liczby osób zakażonych oraz na skierowanej do personelu medycznego, a także ogółu społeczeństwa, edukacji i promocji zachowań zmniejszających ryzyko dalszej transmisji zakażenia. Działania takie, w połączeniu z udostępnieniem chorym skutecznej i bezpiecznej terapii przeciwwirusowej, mogłyby zaowocować osiągnięciem efektu bliskiego stosowaniu skutecznych szczepień ochronnych. Brak systemowego podejścia do rozwiązania problemu sprawi natomiast, że w przeciągu najbliższych dekad system ochrony zdrowia zmuszony będzie zmierzyć się z koniecznością leczenia kilkudziesięciu tysięcy chorych z poważnymi powikłaniami WZW typu C, takimi jak marskość i rak wątrobowokomórkowy, którym – dzięki wdrożeniu odpowiednich metod prewencyjnych – dałoby się skutecznie zapobiec już dziś. do góry

SMA - rdzeniowy zanik mięśni

Aktualna wiedza i sposób postępowania
Autorzy: Piotr Wojciechowski, Elżbieta Łukomska, Małgorzata Barchańska
Publikacja: Kraków 2017
Pełny tekst publikacji

Opracowanie zostało sfinansowane i przeprowadzone na zlecenie: Biogen Poland

Rdzeniowy zanik mięśni (SMA, ang. spinal muscular atrophy) jest chorobą uwarunkowaną genetycznie, prowadzącą do nieodwracalnego uszkodzenia neuronów ruchowych, koniecznych do zachowania i właściwego funkcjonowania mięśni szkieletowych. W efekcie dochodzi do postępującego zaniku mięśni szkieletowych, co w zależności od nasilenia choroby objawia się: osłabieniem siły mięśni szkieletowych, niedowładem ruchowym, zaburzeniami połykania oraz niewydolnością układu oddechowego, co w krańcowym stadium choroby prowadzi do zgonu pacjenta. SMA nie powoduje zaburzeń funkcji poznawczych mózgu. Percepcja otaczającego świata, u chorych na SMA i ich zdrowych rówieśników jest porównywalna. Chorzy na SMA w podobnym stopniu do osób zdrowych odczuwają ból oraz inne bodźce dochodzące z otoczenia.

Prowadzone badania naukowe przyczyniły się do poznania mechanizmów związanych z rozwojem SMA. Uzyskana wiedza zaowocowała opracowaniem szeregu strategii terapeutycznych, potencjalnie skutecznych w walce z SMA, oraz dopuszczeniem do obrotu w dniu 23 grudnia 2016 roku w USA, a następnie 30 maja 2017 roku w Unii Europejskiej leku nusinersen – oligonukleotydu antysensownego, pierwszego leku do stosowania w terapii SMA, we wszystkich jego typach. Obiecujące wyniki analiz częściowych programu badawczego dla leku nusinsersen pozwoliły na szybkie przejście do procesów rejestracyjnych oraz uruchomienie globalnego Programu Rozszerzonego Dostępu (EAP, ang. Expanded Access Programs). EAP to rozwiązanie umożliwiające podanie leku poza badaniami klinicznymi, a jeszcze przed oficjalną rejestracją leku, u tych pacjentów, u których występuje ciężki lub zagrażający życiu stan, a żadna inna opcja terapeutyczna nie jest dostępna.

Program Rozszerzonego Dostępu dla leku nusinersen jest największym program tego typu na świecie w obszarze chorób rzadkich. Do sierpnia 2017 roku w 17 krajach europejskich do programu przystąpiło ponad 550 osób. Programem w dalszym ciągu obejmowani są nowi pacjenci, pomimo tego, że lek został już oficjalnie zarejestrowany przez Europejską Agencję Leków. Od lutego 2017 r. program EAP dla leku nusinersen jest realizowany również w Polsce. W momencie jego uruchomienia obejmował 10 dzieci, natomiast został rozszerzony do 30 chorych, leczonych w 3 ośrodkach – Instytucie „Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie” (17 pacjentów), Górnośląskim Centrum Zdrowia Dziecka w Katowicach (6 pacjentów) oraz Uniwersyteckim Centrum Klinicznym w Gdańsku (7 pacjentów). Lek udostępniany jest nieodpłatnie przez producenta. do góry